"Córka dymu i kości"- Laini Taylor

Laini Taylor napisała baśń inną niż wszystkie…

 „Dawno, dawno temu były dwa siostrzane księżyce” (str. 301)

Karou to siedemnastoletnia uczennica ze szkoły sztuk plastycznych w Pradze. Prowadzi tajemniczy szkicownik pełen istot znanych z wyobraźni, ale czy na  pewno są to tylko wymysły rozmarzonej artystki? Co jeśli gdzieś tam jest inny świat? Karou nieraz zaskoczy swoją niespotykaną historią. Zna wiele języków, odwiedza sekretny sklep pełen chimer i co jakiś czas wyrusza w niebezpieczne wyprawy, nie znając dokładnie celu swojej misji. Wciąż poszukuje prawdy o sobie i nie wie, że niedługo wszystko się może zmienić. Na wszystkich kontynentach na drzwiach domów pojawiają się czarne, wypalone odciski dłoni skrzydlatych istot, a świat Karou zostaje zniszczony…

Bohaterowie to podstawa książki, więc jak poradziła sobie z kreacją postaci Laini Taylor? Nie najgorzej muszę przyznać. Karou to oryginalna siedemnastolatka, trochę aż zbyt oryginalna, ale nie uznaję tego za aż tak wielki minus. Dziewczyna jest odważna i tak jak niemal każda główna bohaterka książek młodzieżowych, chce znać swój cel w życiu. Jest to pozytywna postać, ale to właśnie chimery mieszkające w „Gdzieś tam” uznaję za najlepiej wykreowane istoty występujące w książce. Akiva, Kaz, czy Zuzanna to już nie to samo, ale nie będę nad lamentować. Trzeba się skupić na plusach powieści.

Otóż temat wojny pomiędzy chimerami a aniołami uważam za ciekawy i myślę, że w kolejnych tomach serii zapowiada on rozwinięcie wielu niewyjaśnionych wątków. Inne wymiary, legendy i mitologia to również świetne pomysły, które zasłużyły na gratulacje za niesamowitą wyobraźnię Laini Taylor.

Autorka świetnie opisuje wykreowany przez siebie świat. Bez problemu można wyobrazić sobie zasypane śniegiem ulice Pragi, czy krainę chimer. Problem następuje, gdy na scenę wkracza wątek miłosny, który zajmuje całą drugą część książki. Pierwsza połowa powieści zapowiada opowieść pełną magii, przygody i niesamowitej akcji. Niestety, po około dwustu stronach otrzymałam coś, czego się obawiałam. Autorka zaserwowała historię miłości  znaną już z „Romea i Julii” Szekspira (czy też z „E.T.” Katy Perry). Nie mam nic przeciwko wątkowi miłosnemu, ale tu wydawał się on nachalny i przesłodzony, całkowicie gryzł się z początkiem. Wiele elementów można by było jeszcze poprawić, lecz  nie jest tragicznie, bo Laini Taylor rekompensuje nieco zniszczony potencjał książki swoim stylem pisania.

Nie mogę jednak przemilczeć kwestii okładki, na której umieszczono, gdzie się tylko dało, teksty wychwalające powieść. Fragmenty pochlebnych recenzji były nawet na pierwszej kartce! W założeniu miało to zachęcić do lektury, ale czy aby na pewno służy to książce? Moim zdaniem stwierdzenia typu: „następczyni Harry’ego Potter’a” nie przemawiają na korzyść utworu, a mogą wywołać tylko rozczarowanie oraz niechęć.

„Życzenia są nieprawdziwe. Nadzieja jest prawdziwa. Jest jedyną prawdziwą magią.” (str. 143)

Według mnie, „Córka dymu i kości” to dobra książka, ale nie fenomenalna. Nie wyróżnia się szczególnie, jest podobna do wielu powieści z gatunku paranormal romance. To lektura, przy której można miło spędzić czas, jednak nie będę często wracać do tej historii. Moja ocena to 7/10 i mam nadzieję, że Laini Taylor w kontynuacji mnie czymś zaskoczy, a jej książki nie będą porównywane do innych serii.

"Oddech nocy"- Lesley Livingston

 

„Tej nocy zatrze się granica pomiędzy światami”

W „Oddechu nocy” legendy o mitycznych stworzeniach ożywają. Nigdy nie wiadomo, kto jest mroczną syreną, niemiłym skrzatem albo królem wróżek…

Kelley od niedawna mieszka w Nowym Jorku. Jej największym marzeniem jest zostanie aktorką, ale jak na razie jest dublerką, która tylko obserwuje przygotowania do premiery „Snu nocy letniej” Szekspira. Nieoczekiwanie, w skutek przypadku Kelley ma zagrać królową elfów, Tytanię. Od tego momentu dzieją się niespotykane rzeczy. Dziewczyna poznaje przewrotny świat Faerie i strażnika Bramy łączącej dwa światy- Sonny’ego oraz dowiaduje się, że już niedługo elfy zrobią wszystko, by wedrzeć się do świata śmiertelników…

Niesamowita, tyle można powiedzieć o Kelley, głównej bohaterce powieści. Kreacja osobowości młodziutkiej aktorki zasługuje na ogromną pochwałę. Kelley ma wady i zalety, jest śmieszną (w dobrym znaczeniu tego słowa) postacią. Sonny nie wywołał już u mnie takich pozytywnych uczuć, jest nijaki. Z żalem też muszę powiedzieć, że bohaterowie drugoplanowi zostali słabo wykreowani. Nie mają konkretnych charakterów, są tłem, które autorka na zmianę wrzuca i wyrzuca. Mam nadzieję, że pani Livingston nabierze wprawy w tworzeniu postaci, ponieważ historia jest pomysłowa i szkoda ją niszczyć.

„-Skąd wzięłaś tę melodię?
-Stąd, skąd wszystkie pozostałe- odparła z uśmiechem. - Ze wspomnień tonącej duszy.” (str.141)

Autorka opisując niebezpieczne elfy nie była pierwsza, ale „Oddech nocy” jest napisany z humorem i ma w sobie „to coś”. Natomiast prawdą jest, że wiele wątków łatwo przewidzieć, jedynie strona 93 może wywołać zaskoczenie. Przewidywalność fabuły zwykle wywołuje u mnie zgrzytanie zębów, ale akurat w tym przypadku nie przeszkadzało mi to tak, jak w niektórych książkach z gatunku paranormal romance. Może to dlatego, że pani Livingston pisze tak sympatycznie i strony wręcz same się przewracają?

Akcja nie jest zbyt szybka, lecz pomimo tego chętnie czytałam o problemach Kelley i Sonny’ego. Książka opowiada o marzeniach, przyjaźni, miłości oraz poszukiwaniu prawdy, ale tu zaczynają się schody…

Powieść najbardziej razi nieodpowiednim ukazaniem emocji. Wątek o historii rodziny głównych bohaterów został potraktowany skrótowo, bez rozwinięcia i to było przeszkodą w odbiorze historii. Jest jednak plus ratujący sytuację- zakończenie zapowiada kontynuację zawierającą więcej akcji, zabawnych sytuacji oraz intryg pomiędzy dworami elfów.

Podsumowując, „Oddech nocy” spełnia swoje zadanie. To niewymagająca głębszego myślenia opowieść z wszechobecnym humorem i magicznym światem. Oceniając całość wystawiam 7/10.

Za książkę do recenzji bardzo dziękuję pani Joasi z Wydawnictwa Jaguar.

"Nigdy i na zawsze"- Ann Brashares

 

„Czasem miłość trwa dłużej niż życie”

Daniel żyje od ponad tysiąca lat. Umarł tyle razy, że już zapomniał, ile dokładnie. Za to pamięta o swojej ukochanej, której poszukuje w różnych wcieleniach i ma nadzieję, że ona też o nim nie zapomni…

Ostatnio modnym tematem w książkach stała się reinkarnacja oraz poszukiwanie pokrewnych dusz. Czy kolejna powieść poruszająca ten temat może być ciekawa? Czy można napisać coś oryginalnego, wykorzystując ten sam wątek? 

Pierwszą rzeczą, na którą warto zwrócić uwagę w „Nigdy i na zawsze” to sympatyczni, główni bohaterowie- Lucy i Daniel (uwaga, wcale nie przypominają pary z „Upadłych”- Luce i Daniela).Oboje mają wady i zalety, nie są idealizowani, to postacie z krwi i kości. Lucy jest studentką, która poszukuje prawdy. Daniel ma pamięć, właściwie to sam jest Pamięcią. Więcej już nic nie powiem. Odkrywanie charakterów tej pary to główna zaleta powieści, ale to sposób prowadzenia narracji najbardziej mi się podobał. 

Przeszłość opowiada Daniel, który wspomina wcześniejsze życia. Dawne czasy porównuje do dnia dzisiejszego, swoje decyzje krytycznie ocenia. Natomiast dwudziesty pierwszy wiek opisuje narrator wszechwidzący. Trzeba przyznać, że autorka miała ogromne pole do popisu i to wykorzystała.

Książka ma przekaz, zawsze aktualny- nie można się poddawać, choć wydaje się on banalny i przerysowany, to autorka tak umiejętnie operuje piórem, że zyskuje on oryginalność. Druga szansa, poprawa błędów, o tym jest ta powieść. Ann Brashares skupia się na rzeczach ważnych, a w opisach otoczenia wplata magię, która nie pozwala odejść od lektury. „Nigdy i na zawsze” jest obyczajówką, która porusza temat miłości i pamięci.  Sama okładka to obraz wspomnień. Dwie postacie na pustyni, nad nimi rozgwieżdżone niebo. To wbrew pozorom ma swoje znaczenie, tak jak każda decyzja głównych bohaterów.

Nie można zapomnieć o drobnych minusach. Najbardziej zawiodło mnie zakończenie. Ostatnie rozdziały to, według mnie, pomyłka. Autorka zostawiła sobie przepustkę do następnej części i nie powiem, że jestem tym zachwycona. Końcowe rozdziały są oddzielone o sto mil od ciekawej historii zajmującej trzy czwarte książki. Ann Brashares chciała dodać wartką akcję, ale nie udało jej się to. Powinna skupić się bardziej na wędrówce przez czas i pamięci, ale i tak cała opowieść prezentuje się świetnie.

„Nigdy i na zawsze” to podróż przez wspomnienia, opowiedziana przez Pamięć. Oryginalny tytuł- „My name is Memory” idealnie opisuje fabułę, ale polskie tłumaczenie również ma swój przekaz, więc jedyne, co mogę zrobić, to polecić tę książkę. „Nigdy i na zawsze” zasłużenie otrzymuje ocenę 8/10.

"Zapomniane"- Cat Patrick

„Przyszłość jest dla mnie stracona, teraźniejszość to przygoda, a przeszłość- wspomnienie…”

London ma nietypowy dar- nie pamięta przeszłości, nawet wczorajszego dnia, ale widzi przyszłość- wie, co ją czeka za kilka lat. Wydarzenia minionego dnia samoczynnie kasują się o godzinie 4:33. Tylko notatki wykonywane przez London codziennie wieczorem przypominają kim ona jest. Także mama oraz najlepsza przyjaciółka, Jamie, pomagają dziewczynie w oswajaniu się z niezwykłą codziennością. Niestety nawet medium, które wspomina przyszłość nie może przewidzieć wszystkiego…  London nawiedza sen, który niszczy wszystko, w co dotąd wierzyła. Mama kłamie, a Jamie się oddala. Tymczasem w szkole pojawia się nowy chłopak, którego dziewczyna nie chce zapomnieć. London zamierza w końcu poznać przeszłość i zrozumieć swój dar, tylko kto jej pomoże?

 „Zapomniane” ma wiele bohaterów, o których chciałoby się zapomnieć, ale mimo wszystko to oni nadają książce charakter. Jamie, przyjaciółka London w jednej chwili rozśmieszała, w drugiej była irytująca. To postać pełna sprzeczności, ale jest lepsza od mamy głównej bohaterki, której autorka odebrała osobowość. Jednak nie jest źle, do London nie mam szczególnych zastrzeżeń, podobnie, jak do Luke’a, którego kreacja bardzo pisarce się udała. Bohaterowie epizodyczni również są naturalnie opisani, więc to zasługuje na pochwałę. A jak jest z fabułą?

Przyznam szczerze, że na początku spodziewałam się książki o tematyce fantasy, ale wielkim zaskoczeniem była dla mnie opisana przez Cat Patrick historia. Autorka całkowicie mnie zaskoczyła swoją opowieścią. „Zapomniane” nie zawiera żadnych wilkołaków, wampirów, elfów, czy innych paranormalnych istot. Odnaleźć można obyczajówkę i dziewczynę z niezwykłym talentem. 

 „A potem o nim zapomnę” (str. 39)

Niestety na tym kończą się niespodzianki. Jestem zawiedziona, że najistotniejszy wątek- pochodzenie daru London został potraktowany powierzchownie i nie był odpowiednio rozwinięty. Także końcowe rozdziały zostały opisane w skrócie, bez ważnych szczegółów. Cat Patrick musi jeszcze dopracować tworzone historie, ale jak na debiutującą pisarkę nie jest najgorzej.

Język w jakim autorka prowadzi historię jest bardzo prosty. Na początku odstraszały mnie młodzieżowe słowa typu „dzienks”, ale z czasem nie zwracałam na to uwagi, było to tło, które nie przeszkadzało. Cała książka pisana  jest lekkim stylem i, nie wiadomo, kiedy zamyka się przeczytaną już powieść. 

Oprawa graficzna jest zdecydowanie na plus. Okładka, która już samym cytatem może przekonać do przeczytania. Także kolory i intrygujący tytuł mają w sobie coś, co prosi o sięgnięcie po „Zapomniane”. W środku również jest nienagannie, a dość duże litery ułatwiają czytanie. Nie znalazłam też żadnych rażących błędów, więc nie mam zastrzeżeń do tłumaczenia.

„Zapomniane” to lekka lektura, którą szybko się czyta. Choć książka ma kilka minusów, moja ocena to 8/10. Polecam szczególnie młodzieży, która jest zmęczona seriami po nie wiadomo ile części, gdyż „Zapomniane” to opowieść zamknięta w jednym tomie i kontynuacja nie jest planowana. Warto wspomnieć o tym, że prawa do ekranizacji książki zakupił Paramount Pictures, a w rolę głównej bohaterki  wcieli się nominowana do Oscara Hailee Steinfeld.